The ADHD Chronicles

Daar zat ik op mijn gat bij de schrink.

Dat is cru gezegd, maar wel een feit. Ontdaan en wel.

Wat was de oorzaak?…

ADHD werd op latere leeftijd via een proces van ellenlange deductie vastgesteld en ik kreeg de officiële diagnose. (mijn ‘soort’ van ADHD uitgepuurd tot in de finesse)

Het grappige maar ook tragische was:

Terwijl ik er ondertussen een expert in kon zijn, had ik de terugkerende problemen rond mijn neigingen amper serieus genomen in mezelf. Ik oordeelde ze als curiositeiten die bij mijn persoonlijkheid hoorden. Dit ondanks dat mijn kinderen, beiden neurodivers, eveneens de diagnose ontvingen.

Als ik totaal eerlijk ben naar mezelf en naar mijn publiek hier: uiteraard had ik al jaren een blauw-zwart vermoeden van mijn diagnose. Ik was anders dan mijn neurotypische medemens.

Maar wat ik niet besefte was hoezeer ik anders was, of waardoor.

Wat ik niet doorhad was welke verregaande uitwerkingen in mijn dagelijkse leven ALLEMAAL aan ADHD toegeschreven konden worden!

Ik droeg al deze jaren de last mee dat ik deze eigenaardigheden, als gebreken van mijn persoonlijkheid bekeek.

Hoe vaak had ik al niet gehoord:

• doe toch eens meer je best
• waarom doe je dit niet zus of zo; raad van mijn omgeving die niet eens slecht bedoeld was
• Iedereen heeft ADHD tegenwoordig; de complete afwijzing van mijn ‘zijn’

Dat ik dit dit naar de letter toe niet KON, kwam zelfs bij mij niet op! Ik torstte gewoon het schuldgevoel niet te kunnen voldoen aan allerlei gestelde verwachtingen, met me mee, dag in dag uit.

Iets wat meer op me woog dan ik doorhad.

Tot mijn dokter me de analyse van de wekenlange ingevulde vragenlijsten en onze gesprekken uiteenzette in een uur lang durende sessie waarin hij mij mijn persoonlijke moeilijkheden aan mezelf uitlegde.

Wat op mij het effect had van een enorme existentiële droefheid en opluchting tegelijkertijd. Ik brak in stukken voor zijn ogen. De tranen bleven maar stromen…

Ik wou daar iets nuttig mee doen

Eigen aan de aard van een ADHD-mind ging ik de symptomern uitpuren en researchen. Grondig en geïnspireerd dit maal om te kijken hoe ik dit ten goede kon keren. Onzeker over het feit of dit er wel in zat.

Dus ging ik vooreerst achter de klassieke kenmerken aan, om er na verloop van tijd achter te komen dat de medische wereld en websites aangaande maar juist het oppervlak beroerden. In mijn ogen gaven ze zelfs een vertekend beeld van de realiteit.

Als gevolg…wist ik dat indien ik dieper wilde ingaan op dit levensonderwerp, ik me naar lotgenoten moest keren.

Want samen kunnen wij het taboe doorbreken!

Ik had al zoveel onbegrip doorgespartelt en het maakte me niét blijer.

Zo gemakkelijk als de klassieke maatschappelijke hedendaagse modus er zich van afmaakte, kon voor mij niet meer door de beugel. Basta, genoeg, no more!

Er restte me nog maar één optie:

Moedig zijn!

‘Wanneer ik niet het een deel van het probleem wou zijn, moest ik een deel van de oplossing worden, toch?’

Langs geen kanten wilde ik voor anderen wat mij zoveel jaren lang overkwam: het rigoureuze onbegrip, de publieke & private shaming.

Steeds weer aan het ontvangende einde staan van die ontkenning en de hardheid die je beleeft als je alles maar zijn beloop laat en het langzaam voor jezelf uitvogelt.

In een wereld waar iedereen de neiging heeft mee in de sociaal aanvaardbare modus te gaan uit zelfbehoud, uit onwetendheid of uit gemakzucht, revolteerde ik hier nu hevig naar.

Zodus:

…vatte ik het plan op van een soort van permissieslip te verlenen aan anderen die met vallen en opstaan hun weg zoeken in dit neurodivergent gegeven.

Ten slotte vertelden de naakte cijfers me dat ongeveer 20% van de wereldbevolking neurodivers is, waarvan die diversiteit 5% personen met ADHD beslaat.

Om je een voorbeeld te geven hoeveel dit is in cijfers uitgedrukt: 8 200 000 000 (8,2 miljard – de ongevere huidige stand van de bevolkingsgraad) : 100 maal 5 = 410 000 000 (410 miljoen mensen).

Hoog genoeg in ‘droge’ aantallen om deze mensen een daadwerkelijke houdvast en handvaten te verlenen! Al was het maar in herkenning van zichzelf!

Ik voelde dit te bewandelen pad

…van zodra ik mijn eigen gedrag grondig onderzocht en eindelijk erkende.

Nog meer tranen van zogenaamde ‘overgevoeligheid’ vloeiden, maar ik hield vol, voor een 1ste maal ervan overtuigd dat mijn specifieke gedragingen een meer genenraal – laat me stellen – universeel karakter hadden.

Dat van iemand die wel degelijk anders is maar daarom niet lui of moeilijk.

Ten slotte heeft ADHD een progressief gen en wijst de biologische evolutie theorie uit dat dit een purpose heeft. Een beetje gelinkt aan het idee: de realiteit heeft altijd gelijk.

Wanneer we kunnen observeren en vaststellen dat dit zo is, dient er wel een postieve zijde aan te zitten, anders zou de energetische realiteit er anders uitzien.

Gelijk de reden:

Voor deze mini serie waarop ik anderen aanreik wat eventueel onder hun diagnose kan vallen of welke uitdagingen iemand kan verwachten bij ADHD. Evenzo wilde ik grondig de voordelen ervan beseffen. Dat wat het creatieve deel van ADHD uitmaakt.

Wat ADHD nu juist is liet ik links liggen en ik concentreerde me op deze kenmerken met hun uitwerkingen en hun tentakels in het dagelijkse leven. Iets waar ik mezelf nog dagelijks over verbaas, MAAR; ze zijn talrijk. En soms ook gewoon grappig om vast te stellen.

Mijn leuze en boodschap voor de wereld is daarom: Laten we elkaar trachten beter te begrijpen, want begrip opbrengen voor verscheidenheid brengt meer consideratie en liefde naar het toneel.

En is dat ten slotte niet wat we allemaal willen? Zijnde neuro-typisch of neuro-divers?

Willen we allemaal niet hetzelfde? Belonging en een plek voor je wezen? Een meer liefdevol bestaan?

Ziehier de geboorte van de blogreeks: ‘The ADHD Chronicles’ waarin ik mondjesmaat en per blog enkele zeer typerende gedragkensmerken van ADHD naar voor schuif.

Ongeacht of ze in het positieve veld van ‘natuurlijk talent’ of het veld van het negatieve element ‘uitdaging’ vallen.

ANDERS = gewoon ÁNDERS. Niet beter, maar zeker en vast ook niet slechter!

Aan jou om er je voordeel mee te doen?

**Want, mijn ADHD maakt dat ik…

• …voor ik me kon concentreren op deze blog éérst de keuken op een wip opruimde alvorens ik me aan tafel kon zetten voor mijn pc. De rommel rond me vertaalde zich tezeer als ruis in mijn hoofd, ik zou me onmogelijk kunnen concentreren op de taak at hand
• …terwijl ik deze tekst met speed uit mijn mouw schud, ik onderdruk dat ik naar het toilet moet – ja, ook een nummer 2
• …veel beter onder urgentie presteer dan wanneer die marker afwezig is en wánneer dit element afwezig is, ik geen onderscheid kan maken tussen de belangrijkheid van vele dagdagelijkse taken die ik af te werken heb. Ik schuif ze voor me uit
• …deze ochtend hiervoor opstaan – alhoewel het mijn eigen geïnspireerd idee is van deze blogserie de wereld in te gooien – dit als een onnoemelijke taak aanvoelde. Kort en krachtig: Ik sleep me elke dag uit bed
• …zelfs mezelf eerst douchen en mijn tanden poetsen, een enorme hoeveelheid druk op me legt die mijn energie container aantast en opzettelijke inspanning van me vergt. Om fair te zijn; ik moet mezelf hiertoe verplichten; en wel dagelijks
• …de helft van mijn dopamine al opgebruikt is tegen de tijd ik me kan zetten aan dit schrijfstuk, ik voel de uitputting fysiek
• …een koptelefoon diende op te zetten in achtergrond-noise-cancelling-modus met Pink Noice loeihard op mijn oren, anders zou ik meer bezig zijn mijn geliefde die hier eveneens rondloopt in het huishouden. De radiomuziek waar hij zo graag zijn dagen mee opstart zou ik beginnen mee te zingen. Het ‘roze lawaai’ echter, relaxeert mijn brein en bevordert mijn rust en focus
• …irritatie voel van zodra mijn hyperfocus even gestoord werd – ongeacht of het om een warme knuffel ging of er me een vraag gesteld werd. Let wel; zelfs als ik mezelf onderbrak om hém een vraag te stellen, kon het antwoord er niet snel genoeg zijn! Ongeduld en irritatie, en traagheid zijn begrippen die voor mij samenhangen

Herken jij jezelf in deze syptomen, dan kan het zijn dat je je op het ADHD spectrum bevindt! Een andere kijk op ADHD vind je ook terug in het werk van Dr Gabor Maté: Het verstrooide brein.

Dit boek kan je vinden in Kindle versie: https://amzn.to/4eU67iY
Natuurlijk is er ook een paperback versie: https://amzn.to/4gaBzdz

Blijf hier niet mee zitten, reik uit, je hoeft deze reis niet alleen te maken.

Now go Beyond, met integrerende groeten,

∞ Tini ∞