De Rot van Retail
Als een hongerige Moloch die mijn energie opeiste en me in stukken scheurde alvorens me in mijn geheel te verorberen. Achteloos werd ik uitgespuwd als ik protest aantekende tegen de veel te hoge verwachtingen.
God, wat was ik ongelukkig!
Als karige troost voor geen eigen leven naast mijn werk te kunnen hebben, werd ik gepaaid met een miniscule loonsverhoging en oppervlakkige snuisterijen die mijn dopaminereceptoren even rust brachten.
Maar terwijl m’n lichaam en geest sputteren in protest, werd er gestaag geëist. Er kwam gewoon geen einde aan! Méér energie, méér levenskracht, méér innelijke grooming, méér dociliteit. Ik kreeg paniekaanvallen en belandde uiteindelijk in een burn-out.
Die leegte herken je ongetwijfeld. Dit is de realiteit van een systeem dat wel wéét hoe het ons moet verleiden, maar weinig geeft om onze essentie als mens.
Geloof me, ik was er goed in – een echte ace, cijfers en KPI’s kenden geen geheimen. Maar het knaagde. Het kronkelen in bochten, het misleiden van klanten en hun geld uit hun zakken kloppen, het opstellen van rapportjes die enkel dienden om te bewijzen dat ik mijn vak kende maar naderhand toch nooit gelezen werden: het werd me gewoon te veel.
FOMO & Grooming
Voor wie er oog voor heeft, verbergen bedrijven hun tactieken niet eens meer. Ze tonen met trots hun ‘Service to Self’, vaak vermomd als regenboogpresentaties in glanzende mailings.
Daaronder schuilt de zure regen van uitbuiting en de chemtrails van onethische praktijken: “Ja, zo gaat het toch overal,” luidt dan de dooddoener wanneer je het waagt om op te spreken naar het management. Alsof het dat ok maakt.
Zeg je er achter de schermen iets van tegen een collega, dan word je eveneens terechtgewezen – want alhoewel de bedrijfspolitiek openlijk dicteert dat je elkaar steunt, zullen ze dit achter de schermen misschien wel doen door een luisterend oor te bieden, maar hoed je, want de Rode Khmer loert bijna altijd om de hoek. Onvermijdelijk natuurlijk, wanneer je collega’s tegelijkertijd je concurrentie zijn.
“Voor alles is een oplossing!” lachen ze in vergaderingen, terwijl het ondertussen in de wandelgangen een geroddel van lieve lust is; het mes waarop nog warm bloed kleeft, hebben ze nog maar net opgeborgen.
Langzaam drong het tot me door: hier ga ik dood aan. Letterlijk en figuurlijk. Mijn vitaliteit lekte weg en als ik niet oppaste, zou ik verzuren. Dit moest anders.
Het systeem dat knijpt
Dus FUCK de bedrijven die reputaties bouwen op halve waarheden, zoals zich aan de buitenkant groen en zuiver voordoen, maar in werkelijkheid amper verantwoordelijkheid nemen voor hun aandeel in vervuiling en uitbuiting!
Werknemers staan onder stoom omdat de multinational het zo wil. En intussen leven zij van maand tot maand, structureel onderbetaald, met gratis talloze overuren kloppend, hun kostbare levensjaren ingeruild als huurling.
De Klant
Met de klant is het niet beter gesteld. Zij worden gebombardeerd met FOMO – fear of missing out – zodat ze spullen aanschaffen die ze niet eens echt wilden, met koopverslaving als gevolg.
Het zenuwstelsel van deze consument wordt zo hongerig gemaakt dat de echte schoonheid van verwennerij en overvloedsdenken zich beperkt tot de leegheid van het nieuwste gadget.
Het is een compensatie voor hun eigen harde werken, vertelt deze zichzelf.
En de reclames vertellen ons: winkelen is de zoete suiker die je nodig hebt, terwijl we in feite allemaal wel weten wat suiker met je doet.
Anti-Menselijk
Maar boven alles is de huidige bedrijspolitiek anti-menselijk. Zeker in de retail, waar weekend- en zelfs zondagsverplichtingen de norm zijn en een gezonde werk-privébalans ver te zoeken is. Welk energieniveau neemt zo’n werknemer dan nog mee naar huis?
Een vent trekt zich terug en laadt zich op met ontsnappingsactiviteiten. Hij speelt games, kijkt onaandachtig televisie of drinkt alcohol – vaak in combinatie van elkaar. Geen capaciteit meer om ook dat huishouden nog maar te bekijken of om als mannelijke King-leiding leiding te geven aan zijn gezin. Die mens wilt met rust gelaten worden of zich afreageren met gedachteloze seks, niet eens altijd met zijn levenspartner.
En met zijn partner is het al niet beter gesteld. Want haar juicy levenskracht is eveneens op en toch mag ze na haar dagtaak nog aan bak. Maar wie de ganse dag een vriendelijk masker draagt – al tracht ze dat nog zo van harte – kan ‘s avonds geen ontvankelijke en kirrende Aphrodite in zichzelf meer vinden. Haar pruim is droog, en de was moet nog gedaan worden. Dus klaagt ze tegen haar partner over haar emoties…
Je ziet het scenario zich al ontspinnen. Koppels herkennen zichzelf en hun partner nog amper met de jaren die verstrijken. Mensen vluchten van zichzelf om het toch maar allemaal te kunnen blijven bolwerken, want hun stress-cortisol moet ergens onderdrukt blijven.
De weg uit co-dependency voor klant en werknemer
Ik besef erg goed dat ik hier hard van leer trek, liefste lezer – je bent dan ook terechtgekomen in mijn omdenk-corner. Voor er verandering optreedt, komen wij allemaal eerst onszelf tegen. Daar ben ik geen uitzondering op.
Maar het gaat mij niet om louter stampen. Het gaat mij om de ommekeer.
De co-dependency moet doorbroken, de keuzes van ons allen mogen zuiverder staan. Het geldelijke voor talenten als ruil is voor mij geen vuil gegeven; het is maar net een energiestroom zoals een ander.
Het is dat de manipulatie eruit moet, en dat we niet blijven excuses zoeken in terminologie zoals: “Bedrijven hebben het moeilijk,” “het is de economische crisis waar het aan ligt,” of “het is de regering die dit bepaalt.”
Dat is dogma. Dat is achterhaald en deze redenering beamen, maakt ons als mens klein en onmachtig.
Verwachten dat een top-down instituut – zijnde als de logge machine die zij meestal voorstelt – dit zomaar voor ons gaat doen, is dan ook een utopie.
Het is dat de authentieke kracht van de vrije wil weer ruimte moet krijgen, het is dat onze adem weer een echte ja of nee mag formuleren, niet alleen in woord, maar ook met daad.
Eigen verantwoordelijkheid
Wat ons allemaal onherroepelijk brengt tot onszelf. Wij – jij en ik – die onze eigen authenticiteit weer meer waarderen.
Maatschappelijke reconstructie begint bij onszelf. Revolutie vraagt van in de spiegel te kijken totdat die barst.
Dus hoe komt het dat we zo verstrikt raken in die gekte en volharden totdat we kraken?
“Waarom” is de vraag die ik mij stelde.
Actie boven Passiviteit
Mijn persoonlijke ommekeer kwam toen ik besefte dat pleasing gedrag geen waardig gedrag voorstelt. Mijn pijn had een doel voor ogen. Het was de leiddraad van mijn onderbewuste om wakker te worden.
Concreet betekende dit rigoureuze actie, midden in een burn-out.
Terwijl ik verwachtte dat dit me zou uitputten, werd het tegendeel waar.
Haast zinnelijk voelde ik mijn actiedrang naar boven drijven. Ik zou het durven beschrijven als euforisch – oh, verbazing…!
Stap voor stap nam ik mijn masker af voor de buitenwereld, en mijn lijf beloonde me door me een dosis energie terug te geven. Voorzichtig – want nog erg emotioneel en fysiek kwetsbaar door jaren van indirecte instemming met de mallemolen – heroriënteerde ik me.
Toch is het zo bevrijdend om je eigen koers te varen!
Ja is JA – nee is NEE!
En dat zou voldoende moeten zijn. Toch draait het vaak niet zo uit. Je omgeving zal je hierop testen, want voor hen is het makkelijker dat alles bij het oude blijft.
Daarmee dat ik je meegeef: reik uit naar een therapeut en leg daar je gehele verhaal neer. Dat nieuwe pad is er een van vallen en opstaan, maar in deze reis ligt je ware kracht. Geef jezelf toestemming om te falen, zodat je kunt afstemmen met je innerlijk wat jou ware vreugde brengt.
Een neutrale persoon zal je niet ontmoedigen of je terugtrekken naar het drijfzand. Diegene zal met je meeleven als een buddy, in tegenstelling tot de (wellicht) goedbedoelde maar vermoeiende raadgevingen van je vertrouwde omgeving.
Bedenk ook dat een deel van minder goed bedoelde adviezen kan komen aanwaaien, doordat er een vorm van verdraaide maatschappelijke jaloezie achter ligt, omdat jij de moed toont om een ander te confronteren met zijn eigen inauthenticiteit.
Tijdelijk onder de radar opereren is daarom geen gek idee. Voordat een plant vruchten draagt, moet ze ook eerst stevig groeien. Zodra de vruchten zich beginnen te vertonen, maakt het dan toch geen ruk meer uit wie ook maar wat vindt van jouw ommekeer – en jij weet je ondertussen veilig in je proces.
Energie leeft, en wij sturen haar aan
Eens wij onze onvrede niet langer als een last dragen, maar als brandstof voor persoonlijke hervorming – en daarmee ook voor een maatschappelijk hogere standaard – kunnen we pas echt kiezen voor een leven dat lichter voelt.
100% eigen verantwoordelijkheid nemen betekent niet dat je alles zelf moet doen. Daar zorgt de inherente werking van de matrix die alles met alles verbindt wel voor.
Het betekent wel dat jij beseft dat je die eerste stap in jouw bevrijding zelf moet nemen. Weg uit de indoctrinatie van pseudo-geborenheid, weg van onbewuste voeding op elk mogelijk vlak!
Neem dat stuur stevig in handen!
Zijn wij met velen, dan kantelt de status quo en hebben de dinosaurussen – de structuren die moderne slavernij nastreven – geen zeg meer. Welkom, nieuwe wereld!
Now go Beyond, met integrerende groeten,
∞ Tini ∞
-> Noot aan de lezer
Na het lezen van een blog in onze Omdenken-corner raden we contemplatietijd, water drinken, rust en meditatieve gedachten aan.
De boosheid en frustratie in deze verhalen willen gehoord en verteerd worden, maar ze dragen niet de intentie je te verbranden.
Een verlichtend boek kan helpen – wat ik dan ook zelf las na dit schrijven. Ik geef het je mee als tip. Voel je vrij om het jezelf te schenken via deze affiliate link als dit voor jou juist aanvoelt. Het is Bashar zijn basiswerk, en iedereen die Darryl Anka’s werk – die Bashar channelt – een beetje heeft verkend, weet dat dit doorspekt is met logische humor en benaderd wordt vanuit een extra-terrestriële kijk op onze mensheid. Boeiend! 😉
The Masters of Limitation: An ET’s Observation of Earth – Darryl Anka
