The ADHD Chronicles. (2)

“Mijn ADHD maakt dat ik…”

De blogposts “Mijn ADHD maakt dat ik …” bieden en vergelijking voor mensen – voornamelijk vrouwen – die op latere leeftijd de diagnose van ADHD krijgen.

Als onderdeel van de serie ‘The ADHD Chronicles’ hoopt het misverstanden rond de uitwerkingen hiervan, zowel de innerlijke als uiterlijke kenmerken van ADHD, te verhelpen.

Herkennen dat je deze specifieke neuro-ontwikkeling hebt, is daar de eerste stap in.

De bevestigende observatie bekomen uit het eigen gedrag en kleine eigenaardigheden die we meestal aan de eigen persoonlijkheid toekennen, naast die van lotgenoten leggen, is hier een goed startpunt in. Na dit proces van vergelijk stroomt herkenning – indien dit zich zo stelt – al snel door.

Een moeizaam stuk na een officiële diagnose is namelijk zichzelf vinden in de kadrering de medische wereld hiervoor geeft – voor zolang deze medische al mee is in dit grote brein mysterie.

Zoveel meer heil brengt het de-zich-een-weg-banende-ADHD-ziel van social media op te gaan en hiervoor alternatieven op te zoeken bij andere co-neurodivergenten.

Ook websites; zoals ondergetekende, betrachten een ander geluid en zelfs eventuele handvatten aan te reiken.

Naar het kader van onze eigen ‘WHY’, bij energetischleven.nu begint deze specifieke reis bij het nulpunt tussen verwarring, diep verdriet en tegelijkertijd de opluchting van de diagnose. “Het was niet mijn schuld, ik ben anders en uniek”, kan een doorstart van het dieper kennen van het Zelf vormen. Wat op zijn beurt de doorstart van wholing van het individu is. Daar waar het veld van healing automatisch gebeurt, de lasten van het gedragen verleden verzachten en een mens meer zichzelf wordt.

Wij bekijken de diagnose als een permissieslip in te zetten voor expansie!

Dit met verve zichzelf onderzoeken is wat we hier bij energetischleven.nu doen! https://energetischleven.nu/over/

Lees ook over Tini’s persoonlijke ADHD-reis op: https://energetischleven.nu/?p=1339

“Mijn ADHD maakt dat ik…”

• … aardig uit de weg kan met tegelijkertijd een luisterboek op mijn oren te zetten, en tevens daarnaast tevens een fysiekeen boek op schoot te lezen. Wanneer ik me hiertoe zet, voel ik letterlijk mijn brein gedeelten oplichten en stukken informatie registreren en opnemen. Dit gaat zover, dat wanneer ik ruimte of pauzes in het luisterboek voel aankomen (door tonatie van de stem), ik op dat ogenblik de innerlijke vertaling maak van de met mijn ogen geregistreerde woorden ik las, en deze bijna simultaan ‘hoor’ in mijn hoofd, in m’n eigen stem. Wat voor het merendeel van de bevolking chaos zou betekenen, vormt me net de juiste portie focus die mijn innerlijke spingerigheid aan de kant schuift en hierdoor instante vorm van RUST in de mind betekent. Natuurlijk mis ik regelmatig stukken en instant een paragraaf herlezen is dan ook iets wat hierbij kan komen kijken. Of zelfs jaren erna, om dan – blij zoals een klein kind te zijn van de nieuw gevonden ontdekkingen in de tekst.
• … zelden een boek ‘in volgorde’ A tot Z lees. Ik lees het wel in z’n geheel, of het moest een naslagwerk zijn – info die ik wil verzamelen – maar ik ervaar het als een vrijheid om een boek op te pakken en te verkennen zoals ík dat wil of aanvoel. Soms startende bij K, om naar Q nieuwsgierig te worden en de ontdekkingsreis daar verder te zetten. Zo’n leessessie kan starten bij het begin, maar een voorwoord of inleiding zal ik over slaan. Alles instant to the point ajb! Evengoed kan zo’n leessessie bij R beginnen. Ik weet het, het is zo’n ADHD dingetje.
• …zo’n 9000 screenshots dit jaar al van mijn gsm naar mijn Dropbox stuurde. Wanneer ‘de jeugd’ in de familie niet maakte dat dit proces zich geautomatiseerd vertrok, dan zou mijn One Plus gsm toestel nog heel wat meer te verduren kreeg. Tot nog toe kan ik echter louter en alleen lof (!) toeschrijven aan de systemische functionaliteit van mijn toestel want naast dit heuse misbruik, maak ik het vaak nog veel erger door mij al de interessant lijkende links van Facebook, Insta en YouTube op te slaan in de betreffende app’s. Tot groot jolijt van mijn omgeving bekijk ik deze dan nog amper.

Herkenbaar?

Een nog moeizamer stuk in aanvaarding van je eigen ADHD is, dat je niet altijd de woorden klaar hebt om aan je naasten te verklaren hoe jouw anders zijn, in elkaar zit. Trek je niets aan van de enge denkkaders waarin ontkenners het emotioneel nodig hebben te leven. Te ontdekken in hun nadrukkelijke uitspraken zoals: ‘Iedereen heeft ADHD tegenwoordig!’ of ‘ADHD bestaat niet!’.

ZIJ hebben dit (nog) nodig. Jij hoeft daar niet in mee te gaan, noch afhankelijk te blijven van hun levensverhardingen of gebrek aan souplesse.

Jij mag nu jezelf aanvaarden. Laten we meer awareness brengen! Onszelf voorop? Dat helpt het hart van de wereld helen.

Now go Beyond, met integrerende groeten,

∞ Tini ∞